Shop till you drop

De laatste dag is traditiegetrouw shopdag. Uitslapen, relaxen, zwemmen en dan richting souks: oneindig veel winkeltjes, met heel veel *bling bling*.
Verdwalen hoort er bij, in de zoektocht naar dat ene leuke ding dat je deze week "ergens" gezien hebt. Met of zonder adreskaartje, het lukt niet altijd.
Misschien is het ook niet slecht, dat we niet alles teruggevonden hebben: geen idee hoe we sommige dingen thuis moeten krijgen. Onze valiezen zullen vol genoeg zitten zonder grote lampen of koperen ketels.

Eten opnieuw op het centrale plein, met zicht op de plaatselijke dansgroep én de slangenbezweerders. Maar das niets vergeleken bij de werken die de plaatselijke elektricien aan het uitvoeren was.
Met een tandenstoker de draadjes van een stekkerdoos op zijn plaats proberen te houden, een kunst op zich, vooral omdat de elektriciteit aan stond.

Onze laatste henna tatoeage laten zetten.
En daarna... drama... regen... onweer... wind... zouden de weergoden ons willen voorbereiden op morgen?

Souks (part II)

Stress kennen we ondertussen niet meer, toch niet 's ochtends. We staan op en nestelen ons in de eerste zonnestralen op het terras of slenteren door de immense tuin, in afwachting van het ontbijt.
Brood voor elke maaltijd wordt hier nog in een traditionele oven gebakken, een kleine klei oven in open lucht, die opgestookt wordt met gedroogde grassen en takjes én de blaasbalg.

Vandaag zijn we terug richting Ourika vallei getrokken waar er op maandag een grote soek (markt) is. Groot is hier letterlijk te nemen. Fruit, groenten, huisraad, beesten... je vindt het hier allemaal,
onder zelfgespannen afdakjes, meestal gemaakt uit plastic tassen.
Iets verder de vallei in hebben we een bezoekje gebracht aan de Saffraan tuin. De crocus sativus bloeit pas in september/oktober; het hele proces was nu te bekijken via foto's en enthousiaste uitleg van

de gids. Wat wel indrukwekkend was: het 3 hectare tellende terrein met fruitbomen, olijfbomen, kruiden,... Deze 3 hectare brengt ongeveer 5 kilo gedroogde en gebruiksklare saffraan op. Het volledige oogstproces is een delicaat handwerk: eerst de bloemen en nadien de saffraandraadjes worden met de hand geplukt. Geen wonder dat dit een dure specerij is.
In de late namiddag, onder een stralende zon, alweer het zwembad ingedoken, of het peuterbadje onveilig gemaakt.

YSL

Alweer een rustige ochtend onder een stralende zon. 
Een Marokkaans ontbijt, met pannenkoekjes, vijgenconfituur, vers fruitsap en dat alles met zicht

op het zwembad, de grote citrustuin of wat geluk: de bergen. Hoe kan je de dag beter beginnen.

Na de middag richting nieuwe stad, een beetje verkoeling gezocht in de Majorellentuin. 
Groene oase met prachtig blauw huis; vroeger eigendom van Yves Saint Laurent, nu opengesteld 
voor publiek. Inclusief klein berbermuseum.

Na de tuin verder verfrissing gezocht bij een klein ijsje om vervolgens nog even de soeks in te 
duiken en alweer te eten op djemaa el fna. Zondag dus nog drukker dan anders, opnieuw hadden 
we zicht op de slangenbezweerders met hun beestjes. Meer 1001 nacht kan je niet wensen.

Onze avond sluiten we graag af in de binnentuin van de riad: aangename temperaturen, zacht 
briesje, fluwelen kussens en voor de liefhebbers een glaasje echte Marokkaanse wijn of muntthee 
voor de liefhebbers.

    

Warm!

Na onze drukke vrijdag het weekend relax ingezet. Uitslapen en nadien rondhangen in en rond het zwembad.
Na de erg late lunch toch vertrokken richting Marrakesh centrum: eerst even langs het "ensemble artisanal": een soort kunstnijverheidscentrum waar zowat elke ambacht aanwezig is.
Prijzen zijn hier niet onderhandelbaar maar zo krijg je wel een idee van wat souvenirs ongeveer moeten kosten.
Van de ambachten naar djemaa el fna, het centrale plein. s' Avonds wordt dit een openluchtrestaurant. Momenteel zijn ze aan het heraanleggen, de keuze is dus beperkter.
De restauranthouders hebben tijdelijk een beurtrol gekregen. Hun praatjes zijn ze echter niet verleerd: beter dan het hof van cleve, dat weten ze nog steeds.
Wat er ook nog gebeurt: mensen die je, als je gedaan hebt, heel beleefd komen vragen of zij je overschotten mogen hebben, dat is weer dat dubbele verhaal en is toch even schrikken.
Want geef toe, als je een vreemde zijn overschotjes gaat opeten, dan heb je honger.

Terugrijden naar de riad was een belevenis op zich, als het oude stadscentrum overdag al druk is, dan is het 's avonds helemaal niet te overzien.
Regels hebben we er nog niet in gevonden, een rood licht is vaak gewoon straatversiering, "claxoneren" maakt deel uit van het autorijden, verlichting voor brommers en fietsen nog steeds optioneel. En een rotonde, wat je daar mee doet, daar zijn we nog niet aan uit. Je houdt je aan de snelheid en volgt de auto voor je, dat is het eenvoudigste tot nu.

Druk druk druk...

Uitstap mét gids vandaag, 't is te zeggen, de riad eigenaar heeft ook zijn eigen "reisbureau".
Het idee was om op tijd te vertrekken, maar de mensen opjagen, dat kan je hier niet...
Half uurtje later dan voorzien de baan op, een vlugge stop op de plaatselijke markt: buiten fruit, groenten, kruiden, vind je er ook plaatselijke "osteopaten": mensen die voelen waar een mogelijke breuk zich bevindt en deze ook kunnen "herstellen".
Het zag er pijnlijk uit, maar als je geen toegang hebt tot enige medische zorg is dit waarschijnlijk een goed alternatief.
Volgende halte: boomkwekerij. Met uitleg hoe alles hier gekweekt wordt, vooral exoten uiteraard. Ze hebben hier zelfs serres, dat was pas warm! Daarna richting berberhuis. De naam zegt het eigenlijk: een traditionele berberwoning waar 4 families in wonen.
Hier kregen we een deskundige uitleg over de thee ceremonie, met alles op en aan.
Vandaar richting picknickplaats: koele plek naast de rivier en weg van alle toeristen en bijhorende cinema.
Eerste stop op de terugweg: een coöperatieve waar ze arganolie maken, hoe de noten geperst worden en wat de opties zijn met deze noten/olie (oneindig veel). Opnieuw gestopt bij de berberfamilie, één van de dochters is henaya: we wilden dus nog een tattoe, en het had zijn charmes om dit in huiselijke kring te laten doen.
Om onze uitstap af te sluiten nog een kleine pauze bij de kamelen: wie wil kon een ritje maken in de vallei.
De planning voor de rest van vanavond: relax met onze voeten op of onder tafel, het is barbecue, alleen... heel veel wind...



Maar ook daar vinden we hier wel een oplossing voor. We zijn dan ook in Marokko...



Na alle leuke dingen die we hier al gezien hebben gaan we misschien toch op zoek moeten naar een "transportbusje"

Souks (part I)

Onze eerste ochtend in Marrakech. Ontbijt met zicht op het zwembad vandaag, een beetje te veel mist om de bergen goed te zien.
Na het ontbijt, met vers sinaasappelsap (appelsienen uit eigen tuin!) op stap richting Marrakesh centrum.
De oude Koranschool bezocht, iets gegeten, verdwaald in de soeks, een (dak)terrasje gedaan met zicht op djemaa el fnaa en afgesloten
in en rond het zwembad.
Marrakesh zet meer en meer in op toerisme, en dat zie je aan de vastgoed projecten die als paddenstoelen uit de grond rijzen.
Ander extraatje in het centrum: je kan fietsen huren vanaf nu! Het idee is goed, maar serieus? Je moet toch zware zelfmoordneigingen

hebben om in dit verkeer en deze temperaturen te gaan fietsen.
Het centrum blijven wij wel te voet doen, dat gaat snel genoeg.

Hollywood in Marokko

Vandaag doorreisdag, van lbir Jdid naar Marrakesh. Oorspronkelijk plan: ontbijten, inpakken en vertrekken.
Tot je rustig, in pyjama, je slaapkamer uitwandelt en een hele filmploeg in je living ziet staan. "Ons huisje" werd vanaf vandaag een filmset voor een tv serie, de Marokkaanse versie van thuis zeg maar. De hele cast, met technici en eigen catering waren druk in de weer, wij iets minder druk.
Voor de kleinsten vooral een sport om naar de mensen te gaan wuiven.

Zalige waterpret !

De tocht verliep betrekkelijk vlot, korte tussenstop om te eten, om eindelijk, in de namiddag onze riad te bereiken.
Tropische temperaturen, rond de 30 graden, en een groot zwembad. Het water ingedoken, genoten van de zon, liters muntthee, lekker eten en plannen gemaakt voor de komende dagen.

Riad Bledna - gewoon thuiskomen !

Het is zeer verleidelijk om in de riad te blijven hangen maar Marrakesh is te mooi om links te laten liggen.

Dubbel, zoals gewoonlijk

We hadden 2 dagen voorzien om Casablanca te bezoeken, maar, eerlijk is eerlijk, het kon ons niet voldoende bekoren om er nog een dagje te slijten dus reden we beetje noordelijker, richting Mohammedia. Een kuststadje vooral populair bij Marokkaanse bevolking.
We wandelden wat rond, aten tajine, deden een terrasje, keken naar de zee... Een rustige vakantiedag zowaar.
Maar hoe mooi en modern Mohammedia er op het eerste zicht uitziet, zo groot is er toch ook de armoede. Ook verdoken armoede. We gingen langs bij een weduwe met 5 kindjes, sociale zekerheid is hier onbekend, dus de dame moet zien te overleven met wat ze van familie of vrienden krijgt. Haar huisje was zo'n 4 meter breed en 5 meter lang, een soort garagebox eigenlijk en dat voor 6 personen.
We waren zeer onder de indruk hiervan.

Na deze bezinning toch nog even van het landschap genoten: ongelooflijk hoe groen de omgeving hier is. Velden vol graan met daartussen klaprozen of kaasjeskruid of...
we kunnen er blijven naar kijken...

Vandaag ook onze laatste dag in dit huisje, morgen rijden we naar Marrakesh.

van Brussel naar...Oostende...

We hadden Casa gisteren wel gezien dus besloten we de andere kant op te trekken vandaag; meer zuidelijk maar nog steeds aan de kust:

El-Jadida. Ook hebben we de weg naar de autostrade
ondertussen gevonden. Akkoord dat de niet tolwegen charmanter zijn, en je ziet er vanalles, maar zo'n autostrade gaat toch vlot en over het algemeen bevinden er zich daar weinig tot geen voetgangers, fietsers of ...
El Jadida dus, een rustig kuststadje dat eeuwen geleden onder Portugese bezetting stond en daar een prachtige versterkte muur/burcht aan over gehouden heeft,
evenals een ondergrondse opslagplaats voor water, voorheen vermoedelijk een wapendepot, ondertussen Unesco Wereld erfgoed.
Het was gezellig rondwandelen op de vestigingsmuren, met fantastische vergezichten.
Als middageten was er, uiteraard, vis. Verser dan hier vind je hem niet, op gigantische plateaus opgediend mét verse groenten en fruit. Dessert haalden we uit de soek: een ijsje.
Bij deze zomerse temperaturen gaat dat vlot naar binnen.
Ze hebben hier zelfs dijken, waar je kan wandelen zonder dat je kans maakt om onder één of andere tweewieler te belanden. Een beetje zoals onze Vlaamse kust, maar dan met heel veel zon.
Om de dag af te sluiten nog een snelle plons in het koude zwembad. Maar zelfs de kleinsten beginnen dat koude water al gewoon te worden en springen recht bij het woord "zwembad".
De zon is er nog steeds tot rond 20u, opdrogen gaat ongelooflijk snel. Die dagindeling, daar kunnen we gerust gewoon aan worden.

Brussel, maar dan met palmbomen

Onze dag goed begonnen met een basis maar degelijk Marokkaans ontbijt: pannenkoekjes, thee, maiskoeken, brood, chocoladebroodjes,...
Daarna trokken we richting Casablanca, dwars door talrijke marktjes en fruitkraampjes. Te vergelijken met mierennesten waar je dwars door gaat zonder een mier te raken uiteraard.
Eerste stop: de grote moskee, één van de weinige die toegankelijk is voor niet moslims. Een prachtig bouwwerk, een mix van moderne architectuur en plaatselijke nijverheid.
Ongelooflijk om te aanschouwen en rond te lopen. De toer met gids hebben we helaas niet gedaan, op zondagsdienst, dus enkel in de late namiddag en met de kleinsten dierven we er niet echt aan beginnen.
Na het middagmaal de plaatselijke markt verkend met verschillende visstandjes én supergrote oesters (voor de liefhebbers), ter plaatse op te eten of je neemt ze mee naar een restaurant
in de buurt en je laat ze daar voor een prikje serveren, dat kan trouwens met alle vissoorten daar.
Het is zondag vandaag, en ook in Casa is zondag rustdag: de meerderheid van de winkels is gesloten, zelfs de souks waren aan de stille kant.

We hebben wel wat sight seeing kunnen doen, met de auto. Het deed ons wat aan Brussel denken, veel volk, hectisch verkeer, niet al te proper, maar ongelooflijk veel palmbomen.
Al zal het een charmante stad zijn eens je ze leert kennen, denken we.

De terugweg begint al aardig te lukken, 't is te zeggen, we rijden niet meer verloren maar slagen er ook niet in de bobbelbaan te vermijden, je moet er ook langs de andere kant ingeraken, alleen hebben we die nog niet gevonden...

Ons avondeten maken we deze keer zelf: voor een prikje vind je hier bananen, appelsienen, tomaten, komkommers... recht van het veld.

Adres niet gevonden

We zijn weer onderweg; zelfde bestemming, extra reisvolk dit jaar. ons gezelschap bestaat uit 11 mensen.
Afspraak in Charleroi: nog nooit zo rustig kunnen inchecken, door de douane, aan boord gaan, vertrekken,... Het ging vlot, te vlot misschien..;
Bij aankomst in Casablanca opnieuw douane, valiezen, auto's...oei... auto's. Drie mevrouw? Wij hebben er maar twee voor u genoteerd. Kinderzitjes? Dat hoeft hier toch niet...
zucht...Een half uur en heleboel gepalaver later toch 3 auto's gevonden, we konden op weg. Autostraden en tolwegen, fantastisch. Eens de juiste afrit bereikt nog kwartiertje, volgens de gps.
Na een aantal bobbelbaantjes, 't is te zeggen, veel putten en bulten en nagenoeg geen wegen, in de verste verte geen mens te bespeuren en nog minder huizen of lichten. Oei, toch even
de eigenaar proberen te bereiken, waar we nu zijn? Geen flauw idee... Een zeer toevallige voorbijganger ons toch uit de nood kunnen helpen en ons "huisje "goed bereikt.
Een fantastisch grote villa, met kleine dierentuin eraan en het avondeten dat op ons aan het wachten was. Vakantie!
Tijdens het eten eens bekeken wat we vandaag zouden doen, hoe ver het rijden is naar de bewoonde wereld. Helaas, 5 kaarten geraadpleegd met telkens dezelfde boodschap: adres niet gevonden, lokatie onbekend.
We zitten "ergens in de brousse". Ook geen radio hier, en internet zeer twijfelachtig.
Toch zijn we weg geraakt vandaag, een stadje in de buurt, klein uurtje rijden, Azzamount. Mooie fresco's, gezellige souk, lekker eten en drinken: bamboesap, suiker met koekjes, ongelooflijk veel
vers fruit en nagenoeg geen enkele toerist. Beetje rondhangen en dan op zoek naar eten: piepklein restaurantje, nagenoeg uitverkocht na onze doortocht, drie tajines en veel visjes en hun middagshift zat erop.
De avond sluiten we relax af: naast of in het zwembad. Het water is best zeer koud, maar de zon maakt dat ruimschoots goed.
Morgen willen we Casablanca verkennen, we vermoeden dat we daar wat meer toeristen kunnen tegenkomen.

Belevenis van de dag: vraag je in je beste Marrokaans naar "atay bi néné", krijg je als antwoord: ah muntthee? Muntthee dus...

Paniek!

De vogeltjes waren deze ochtend merkelijk stiller, en ook de hondenblaf deed het niet.
Oei oei... regen... Dat zijn we hier niet gewoon, wat nu ?
De kinderen redeneerden dat ze toch nat waren of het nu van het zwembad of van de regen was, dus zij het zwembad in en wij valiezen maken.
Helaas, onze laatste nacht in Marokko is aangebroken.
We lieten riad Bledna achter ons, en deden poging onze laatste slaapplaats te bereiken; een riad middenin de souks.
Volgens de gps geraak je vlot met de wagen tot aan de deur, hehe, niet dus.
En het spreekwoord "een heer in het verkeer" kennen ze hier absoluut niet, hier geldt de wet van de sterkste. Wie in de medina zelf wil rijden heeft stalen zenuwen nodig, en meer dan een gezonde portie lef.

Onze laatste riad ligt te midden van de souks, aan de voet van de koutoubia, is piepklein en heeft een plonsbadje op het dak. De tijd heeft hier stil gestaan, en zoals zo vaak merk je het verval, al is het best charmant en is het personeel ongelooflijk lief.



Deel 1 van ons shoppingavontuur zit erop, en het eerste deel van onze beloftes is ingelost: een henna tatoeage. Tegenwoordig komen ze die aan tafel zetten, terwijl wij nog nagenieten van een kopje muntthee (met suiker!) krijgen de meisjes een tattoe.

Morgen nog wat door de souks slenteren en dan helaas, de vlieger op, richting Oostende...





Marrokanen zijn gek op kinderen, en zo'n klein blond jongetje trekt werkelijk alle aandacht.
Iedereen wil is aan Floki komen of hem optillen en de meisjes die hem al gekust hebben zijn zelfs niet meer op 2 handen te tellen.
Onze kleine man kijkt bedenkelijk naar al die toestanden ...

Zat

Na alweer een luxe ontbijt, deze keer met echte pannekoeken, de auto in en op stap.
Een ongerept, niet toeristisch stukje natuur: De Zat vallei.
Op een uurtje rijden van Marrakech, prachtig, authentiek en ongelooflijk rustig. Het echte einde van de baan ook, wie van hieruit verder wil moet een 4x4 taxi nemen.
Alleen zijn ze daar absoluut geen toeristen gewoon. Iedereen kwam eens naar ons kijken, of wou even dag zeggen, of hun Frans of Engels even oefenen.
De kindjes, om ter stoerst, wie tegen ons dierf dag zeggen, of eens wuiven: een ervaring op zich.
Het liep tegen de middag, we kregen honger, dus even kijken waar de meeste locals aan het eten waren, en daar ook maar binnen gewandeld. De eigenaar moest een eindje verderop een "tolk" halen.
Al was de keuze niet moeilijk: kleine of grote tajine. We voelden ons op ons gemak, aten met onze handen en genoten van het eten.

Na de lunch verder op zoek naar een honing coöperatieve; volgens de lonely planet een in het oog springend gebouw.
Helaas moeilijk te vinden; even later wisten we waarom: de cooperatieve bestaat niet meer. Dat konden ze ons nog uitleggen. Hoe of waarom, daarvoor was de taalbarrière te groot.
Al was het dorp een ervaring op zich: niemand die iets probeerde te verkopen, maar wel met handen en voeten vanalles wou vertellen.


's Avond nog is op het plein gegeten, het was al bijna een week geleden!







Goed om weten:
Verlichting is niet verplicht voor fietsers en bromfietsers.
Een parking zoeken in centrum Marrakech is niet evident, zeker niet als de gps graag is tilt slaat door de wirwar van straatjes.

Zondag, rustdag?

Een beetje twijfel deze ochtend, we wilden op uitstap, liefst iets dat we nog niet kenden, en niet te ver. We hadden geen idee om eerlijk te zijn.
De Riad eigenaar had ee
n plan, hij ging met onze Britse buren de baan op, we mochten volgen.

Om te beginnen een plaatselijk marktje, weeral, maar toch iets gemoedelijker.
We proefden er kikkererwten en bamboesap: in een speciale pers werd het sap uit de bamboe gehaald, daar wat citroen bij en je hebt een soort smoothie.
Lang niet slecht en zeer verfrissend.
Na de markt terug de baan op, of iets dat op een baan leek; op sommige plaatsen meer put dan weg, maar we zijn er  geraakt: een authentiek berberhuis; al moeten we er wel bij vertellen dat het van een welgestelde familie was.
We mochten in hun huis rondkijken, vooral de keuken was de moeite: broodoven, tajine oven, blaasgalgen, ... het leek Bokrijk, maar dan geen musuem in dit geval.
We proefden er zelfgemaakt brood, boter, honing van hun eigen  bijtjes en ook thee met sloten suiker.


Na onze kleine lunch gingen wij richting Saffraantuin. Deze peperdure specerij wordt onder andere in Marokko gekweekt.
Momenteel was er nog maar weinig aan te zien (pluk is in november), maar we kregen deskundige uitleg op ba
sis van een fototentoonstelling, mochten in de tuinen rondneuzen en vooral, heel veel vragen stellen over de plaatselijke fauna en flora.
Uiteraard was er ook daar thee, geen muntthee, wel kruidenthee, met kruiden uit de tuin, en, hoe kan het ook anders, bergen suiker.




We waren juist op tijd terug voor een frisse duik in het water, of wat zonnebaden ernaast.

Om de dag af te sluiten was er bbq, onder een kleine stormwind. Maar dat kon de pret niet deren, zicht op zwembad, in het schijnsel van het buitenlicht nog wat rondlopen of voetballen en ondertussen genieten van het uitzicht en het gezelschap.

Wat we vandaag leerden:
Citrusvruchten zijn hier rijp in februari, ongeveer, maar kunnen nog ene paar maanden "rijp" aan de bomen hangen zonder rotten of afvallen.
De bloesems die je nu volop ruikt en ziet worden appelsienen (of citroenen) in februari ongeveer.
Je hebt hier restaurantjes waar je je eigen ingredïenten kan afgeven, en tegen het afgesproken uur kan je dan eten: zij koken met jouw groenten en/of vlees.